‘Ik dacht alleen maar: ik heb gefaald’

André Vis (68): ‘Ik had geen administratie. Ik had stapels. Ik dacht: ze doen maar, bij mij valt toch niks te halen. Tien jaar heb ik zo doorgemodderd. Bang voor de bel. Bang voor de brievenbus. Ik kwam nog de deur uit om naar de slijter te gaan.

Hulp uit de omgeving

‘Er werd wel naar me omgekeken. Ik had contact met de huisarts – die hield me in de gaten. Er was – en is – mijn buurvrouw. Ik noem haar ‘buufdinnetje’ – ze weet meer van me dan mijn eigen kinderen. Mijn dochter belde veel. Mijn broer en zus zagen dat ik achteruitging en hebben op een gegeven moment een deel van mijn schulden betaald. We maakten de afspraak dat ik de rest zelf zou aanpakken. Maar dat deed ik niet. En er was meneer Van Dulst, van Maatschappelijk werk in Vianen. Die wilde me helpen met alles uitzoeken. Een goede man. Ik zei: nee, ik ga het zelf doen. Maar dan kwam ik weer thuis, ging weer op de bank zitten en bleef op de bank zitten. Ik deed niks. Ondertussen liepen mijn schulden op tot zo’n 100 duizend euro.

Machteloos gevoel

‘Je hebt gefaald, zei ik tegen mezelf. Mijn vrouw, met wie ik een goed lopend schoonmaakbedrijf had opgebouwd, ging bij me weg toen ik 50 werd. Ik had het niet zien aankomen. We deden de zaak over aan mijn zoon, maar dat liep niet goed af. Er werd van verschillende kanten misbruik van me gemaakt. De bedrijfsschulden werden op mijn bordje gelegd. Ik wist het, maar voelde me machteloos. Ik voelde me misbruikt.  

In drie jaar schuldenvrij

‘Ik kon het eerst niet geloven: zoveel hulp bestaat toch niet? Michel is een heel opbeurend maatje. Hij ging niet alleen mijn stapels ordenen. Hij wilde ook mijn verhaal horen. We praatten veel. Deze helpende hand kon ik wel toelaten. Onze relatie werd vriendschappelijk – we hebben nog steeds contact. En het werkte. Michel maakte dossiers. Hij schreef crediteuren aan. We gingen langs bij UWV, dat nog een grote vordering op me had. We maakten afspraken met de Belastingdienst. De ene na de andere schuldeiser viel weg. In drie jaar was ik van alles af.

Schuldhulpmaatje

‘In 2014 stonden er, onaangekondigd, twee heren op de stoep. Ze waren van Stichting Schuldhulpmaatje, een nieuw vrijwilligersproject. Het was niet van de gemeente, maar werd wel door de gemeente ondersteund. Het was een pijnlijk moment. Een van die mannen was een goede kennis van me – we kenden elkaar van de camping. Maar het maakte ook dat ik me een beetje open kon stellen voor wat ze zeiden. Ze boden me een vrijwilliger aan, die me kon helpen met orde in de chaos scheppen. Een paar dagen later stond Michel op de stoep. Ik was zijn eerste cliënt.       

Niet meer die angst

‘Mijn administratie zit nu in één map. Daar zit alles in. Tegenwoordig spaar ik zelfs. En vooral: ik heb niet meer die angst. Die rust in mijn hoofd is zo heerlijk. Ik ben ook trots op mezelf. Trots omdat ik toch de stap heb genomen om hulp toe te laten. Ik heb ook zelf mijn bijdrage geleverd. Door eerlijk te zijn. Door met de billen bloot te gaan. Door mee te werken. Uiteindelijk moet je het wel zelf doen.  

Praat erover

‘Wat ik mensen met financiële zorgen aanraadt? Ga eerst bij jezelf te rade. Kijk in de spiegel en vraag jezelf: kan ik dit zelf oplossen? Waarschijnlijk is het antwoord: nee. Kijk dan rond in je omgeving en zoek iemand die je kunt vertrouwen. Práát erover. Dat is een belangrijke eerste stap op weg naar een oplossing.’